Haxhi Sherif ef. Ahameti

HAXHI SHERIF EF. AHMETI, PËRKTHYES DHE KOMENTUES I KUR’ANIT NË GJUHËN SHQIPE

ma. Zaim Baftiu

Abstrakti

Haxhi Sherif  ef. Ahmeti, është një nga figurat dhe personalitetet më të shquara islame të Kosovës, i cili shquhet për ide ,vizion, stil intelektuali, dijetar i pendës dhe ngritjes së fjalës së Allahut. Është nismëtari i mësimdhënies së gjuhës shqipe, duke dhënë kontribut të rëndësishëm në arsimimin shqiptar të gjeneratave të ndryshme. Kontribut të madh dha në vetëdijësimin kombëtar e fetar të popullatës shqiptare, që ishte e rrethuar nga idetë komuniste e pansllaviste. H. Sherifi, ishte i pari që filloi publikimin e teksteve fetare në gjuhën shqipe, duke qenë edhe protagonist i shquar në hartimin dhe  përgatitjen e  literaturës themelore për njohuritë islame, për nxënësit e Medresesë dhe studentët e Fakultetit të Studimeve Islame.

Ishte ai që filloi publikimin e revistave fetare në gjuhën shqipe, ku në shkrimet e tij polemike, studimore dhe mësimore ishin të pranishme problemet sociale, problematika shoqërore. Shkrimet e tij ishin një motiv për gjendjen në të cilën ndodhej shoqëria jonë shqiptare. Me dijen dhe urtësinë e tij udhëhoqi institucione shumë të rëndësishme arsimore e fetare, duke u bërë një shembull dhe model i punës, kjo e bënë H. Sherif Ahmetin figurë shumë dimensionale në planin arsimor, kulturor e fetar. Për lexuesit shqiptar, përktheu Kur’anin, duke e bërë librin më të kërkuar dhe më prezent në shtëpitë shqiptare.

Hyrje

Sherif Ahmeti, është një ndër personalitetet më të shquara të çështjes fetare e kombëtare në Kosovë, i njohur për kontributin e tij në arsimin shqip, i cili pati një rol të madh e të veçantë në hapjen e shkollave shqipe në Kosovë, sidomos në komunën e Lipjanit. Inkuadrimi i tij në Bashkësinë Islame të Kosovës, do të cilësohej si një kontribut i madh dhe tejet i rëndësishëm për këtë Institucion të dijes, arsimit e kulturës. Ai, vazhdimisht kontribuoi në forma të ndryshme, ku nga penda, dija dhe puna e tij dolën shumë gjenerata të hoxhallarëve. Ishte ligjërues i fjalës së Allahut, themelues i publicistikës islame në Kosovë dhe përkthyes e komentues i fjalës së Allahut, Kur’anit, në gjuhën shqipe. Figura e tij diturore  është objekt i punimit të kësaj teme të diplomës.

Angazhimi dhe puna e tij u reflektuan në shumë dimensione tek populli shqiptar, sidomos në shtresat intelektuale. Nga hoxhallarët tanë, përkthyesi dhe studiuesi, Ef. Ahmeti përbën  shembullin e një hoxhe model, të përgatitur në dijen shkencore e fetare.

Në këtë punim kam paraqitur kontributin e tij të dhënë në periudha të ndryshme kohore. Punimin e kam titulluar me të arriturat më të madha të tij dhe ndikimin më të madh që ka pasur dhe do të ketë për shumë kohë, e ky është përkthimi i Kur’anit në gjuhën shqipe, andaj punimi im titullohet “Haxhi Sherif ef. Ahmeti, përkthyes dhe komentues i Kur’anit në gjuhën shqipe”. Punimin tim e kam ndarë në katër kapituj:

Në kapitullin e parë  kam shtjelluar Fillet e arsimit shqip në Kosovë, duke pasur parasysh se në këtë periudhë H. Sherifi ka qenë nismëtar për shkollimin e të rinjve në gjuhën shqipe. Përqëndrimi im është fokusuar tek puna e tij si arsimtar në shkollat e komunës së Lipjanit. Duke u regjistruar si Veteran i Arsimit në Kosovë, kam hulumtuar edhe disa dokumente arkivore në Lipjan, ku H. Sherifi me qëndrimin e tij prej studiuesi kërkon arsimimin e të rinjve pavarësisht moshës dhe gjinisë së tyre.

Në kapitullin e dytë  jam përqendruar në kontributin e Sherif Ahmetit në çështjen fetare, sidomos në publicistikën e tij dhe botimet të cilat i ka shkruar gjatë punës në Medresenë Alauddin, ku për herë të parë fillon përgatitjen e dispensave në gjuhën shqipe për nxënësit e Medresesë.

Duke e njohur mirë gjuhën shqipe, vazhdimisht shkruante dhe botonte shkrime. Shkrimet e tij janë publikuar nëTakvim, Edukata Islame, si dhe në revistën e Bashkësisë Islame Dituria Islame. Poashtu, kam analizuar shkrimet origjinale dhe format e shkrimit që ai i ka praktikuar. Kam hulumtuar edhe librin e tij të rëndësishëm Komente dhe mendime Islame, punë të cilën e ka përmbledhur rreth një dekade e gjysmë. Temat që ka shtjelluar, mënyrën dhe qasjen.

Në kapitullin e tretë jam marrë me përkthimet e para të Kur’anit në gjuhën shqipe, përkthimet e pjesshme të botuara në revistat islame, si dhe përkthimet komplete të Kur’anit në gjuhën shqipe. Kam sjellë gjashtë përkthimet e Kur’anit, kohën e përkthimit dhe botimit të tyre, duke analizuar format e përkthimit dhe disa nga përmbajtjet.

Në kapitullin e katërt kam sjellë përkthimin e Kur’anit nga Haxhi Sherif Ahmeti, kontributin e tij në përkthimin e Kur’anit, punën disa vjeçare të tij, si dhe  një mendim mbi ndikimin që pati tek lexuesit shqiptar ky botim. Kam analizuar edhe disa çështje rreth këtij botimi. Në fund kam paraqitur edhe botimet në vend (nacionale) dhe jashtë vendit, ato (ndërkombëtare) të Kur’anit me përkthim nga Sherif ef. Ahmeti.

Rreth këtij punimi kam shfletuar të gjitha botimet dhe shkrimet e tij nëpër kohë, temat që ka paraqitur për lexuesin shqiptar dhe përvojën e tij intelektuale.

Jeta, vepra dhe kontributi i Haxhi Sherif Ahmetit në arsimin shqip

1.   Hapat e parë të shkollimit i filloi në fshatin Banullë të Lipjanit. Qysh në fillim tregoi një zgjuarsi të jashtëzakonshme, po në këtë kohë filloi të mësojë dije fetare nga hoxha i fshatit Banullë, Mulla Azizi, prej të cilit i merr mësimet fillestare të fesë islame. Dëshira e tij për të mësuar rreth fesë reflektohet në angazhimin e tij edhe në mejtepin e fshatit, kurse 
   Sherif Ahmeti u lind më 1920 në fshatin  Gumnasellë,  komuna e Lipjanit. Rrjedh nga një familje mesatare, por e shquar në rrafshin fetar e kmbëtar. Familja e tij vie  nga Toplica, fshati Prekopucë, vendlindje e stërgjyshërve të tij, prej ku ishin dëbuar me dhunë nga okupatori serb, në vitin 1878. Nga familja Ahmeti, dolën dijetarë e hoxhallarë, të cilët lanë gjurmë të pashlyeshme në dijen, shkencën dhe kulturën tonë shqiptare. Mulla Sahiti dhe i biri i tij, Mulla Fejza, ishin nga kjo familje. H. Sherifi, u rrit në një ambient familjar, ku çështja fetare dhe kombëtare u bënë binom i pashmangshëm në mendjen e tij,  për tu m
   arrë me të pastaj në vijimësi. Hapat e parë të shkollimit i filloi në fshatin Banullë të Lipjanit. Qysh në fillim tregoi një zgjuarsi të jashtëzakonshme, po në këtë kohë filloi të mësojë dije fetare nga hoxha i fshatit Banullë, Mulla Azizi, prej të cilit i merr mësimet fillestare të fesë islame. Dëshira e tij për të mësuar rreth fesë reflektohet në angazhimin e tij edhe në mejtepin e fshatit, kurse leximin e Kur’anit dhe rregullat e texhvidit i mësoi te myderrizi, Sahit ef. Osmani, imam në fshatin Babush.
   Shkollën e mesme e vazhdoi në Medresenë e Ferizajt, tek myderrizi i njohur Azem ef. Gremja, nga i cili mësoi gramatikën e gjuhës arabe, si dhe disa rregulla të moralit, të cilat i dëgjoi po aty nga haxhi Ahmed Pllana, për të cilin thoshin se ka shërbyer në Stamboll si imam i mbretit, sulltanit. Më pas vazhdon mësimet në Medresenë e Prizrenit, ku mëson sintaksën nga hafiz Abdullah Efendiu. Në këtë Medrese ndjek ligjëratat nga lënda e tefsirit, të cilat nëpunësve të rangut më të lartë u ligjëronte Nusret Efendiu. Gjatë kësaj kohe vërehet interesimi dhe dëshira e Sherif Ahmetit për dituri dhe kontribut intelektual. Në vitin 1934, në moshën 14 vjeçare regjistrohet në Medresenë Pirinaz të Prishtinës. Këtu, mulla Sherifi, i ndoqi mësimet tek myderrizët e njohur të kësaj Medreseje, Ahmet ef. Mardoqi dhe Haxhi Hamdi ef. Ibrahimi. Këta hoxhallarë kishin përgatitje të lartë në çështjet fetare, poashtu dalloheshin edhe për atdhedashuri. Në këtë Medrese, mulla Sherifi mësoi 10 vite, deri në maj të vitit 1944, kur e kreu Ixhazetnamenë. Gjatë kësaj kohe nxënësit mësonin para hoxhës dhe dëgjonin duke qëndruar në gjunjë (Qëndruam të fortë kundër stuhisë ateiste-komuniste, (Intervistë ekskluzive me H. Sherif Ahmetin, intervistuan: Qemajl Morina & Elez Osmani), Dituria Islame, viti VI, nr. 36, botues: Kryesia e Bashkësisë Islame për RSS në Prishtinë, Shtypi: POGBG-Rilindja, Prishtinë, 1992. f. 11,Qemajl Morina & Elez Osmani), Dituria Islame, viti VI, nr. 36, botues: Kryesia e Bashkësisë Islame për RSS në Prishtinë, Shtypi:POGBG-Rilindja, Prishtinë-1992, f. 11)
   
   [Faqja e parë dhe e fundit e Ixhazetnamesë së H.Sherif ef.Ahmetit (1944) ]
   Gjuhën arabe, respektivisht  gramatikën dhe sintaksën i kishte përvetësuar mirë, ku më pas  do të pasionohet nga dëshira dhe vullneti që të hulumtojë në domethënien e Kur’anit, siç thotë:
   “Fillimisht e studiova tefsirin e Hazinit, i cili më pëlqeu si tefsir e jo si komentues i disa ngjarjeve, hiqajeve. Pastaj e hulumtova tefsirin Rruhul Bejan, ku hasa në shumë interpretime. Më vonë mora tefsirin e Fahru Rraziut, i cili më ndihmoi me disa komentime filozofike, por më hutoi në përkufizimin e domethënieve të ajeteve të Kur’anit. Qetësinë më të madhe të mendjes dhe të shpirtit, në kuptimin e domethënies së Kur’anit e hasa nëtefsirin e Hasan Sidik Han, “Fet-hul Bejan Fi  Mekasidil Kur’an”, të cilin disa herë e lexova fund e krye deri sa mu mbush mendja se jam në gjendje të shprehi në gjuhën shqipe atë që e kuptova, e për këtë më ndihmoi shumë edhe tefsiri i Muhamed Ali Es-Sabuni, Safvetu Et-tefasir.
   Gjatë kohës së okupimit nga pushtuesit, dhe pas çlirimit (1941-1945), Vasil Antoni, drejtor i gjimnazit të Prishtinës dërgon disa profesorë në Medrese për mësimin plotësues nga gjuha shqipe, gjeografia e historia, si dhe duke furnizuar me banka e tavolina mësonjëtoren, ku mësohej shkrim dhe leximi i gjuhës amtare.
   Ky angazhim i tij ndikoi në ngritjen intelektuale dhe përgatitjen e nevojshme që të jetë një kuadër i mirëfilltë, i cili veç kishte filluar misionin e shenjtë, pra arsimimin e popullit shqiptar. Mund të përshkruhet si njeri i dijes, ku vetvetes i’a bëri obligim parësor edhe ajetin e parë nga Kur’ani për dijen e mbi dijen:
   ٱقۡرَأۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلَّذِي خَلَقَ ١
   “Lexo me emrin e Zotit tënd, i Cili krijoi.(çdo gjë)
   Rrethanat politiko-shoqërore në të cilat jetoi H. Sherif  Ahmeti
   Haxhi Sherif Ahmeti jetoi dhe veproi në një kohë shumë të vështirë, lindi dhe u rrit në kohën e mbretërisë serbo-kroate-sllovene, kurse veprimtarinë e tij e filloi në kohën e komunizmit. Megjithatë, ai gjatë gjithë jetës së tij punoi për çështjen fetare dhe kombëtare, duke u munduar që të ruajë këto vlera të mëdha. Gjatë kohës sa punoi si mësues, gjithmonë e barti plisin e bardhë në kokë, si një atdhetar, kurse si kontribues i çështjes fetare në kuadër të Bashkësisë islame të Kosovës. Ishte kontributi i tij që Bashkësia islame të jetë zë me vlerë dhe zëri i saj të dëgjohet në vend dhe jashtë. Allahu i Madhëruar  thotë në Kur’an:
   وَقُلِ ٱعۡمَلُواْ فَسَيَرَى ٱللَّهُ عَمَلَكُمۡ وَرَسُولُهُۥ وَٱلۡمُؤۡمِنُونَۖ وَسَتُرَدُّونَ إِلَىٰ عَٰلِمِ ٱلۡغَيۡبِ وَٱلشَّهَٰدَةِ فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ ١٠٥
   “Dhe thuaj: “Veproni, Allahu do ta shohë veprën tuaj, edhe i dërguari i Tij e besimtarët, e më vonë do të ktheheni te njohësi i të fshehtës dhe të dukshmes, e do t’ju njoftojë për atë që vepruat”
    Gjendja fetare në Kosovë pas luftës së dytë botërore
   Në aspektin fetar, sistemi komunist solli dëmet më të mëdha gjatë tërë historisë së civilizimit njerëzor, por edhe në këtë aspekt, për dallim nga shtetet tjera ish-komuniste, në ish- Jugosllavi, është lejuar aktiviteti fetar në një masë shumë të vogël, por rreptësisht të kontrolluar dhe nën mbikëqyrje të shtetit. Shqiptarët, kryesisht kanë qenë të përqendruar në trojet e veta etnike shqiptare, si në: Kosovë, Maqedoni, Serbi dhe Mal të Zi, ndërsa boshnjakët kryesisht të përqendruar në Bosnje, Sanxhak (Serbi), Mal të Zi dhe në Kosovë. Jeta fetare, kryesisht është zhvilluar si të themi brenda katër mureve, që do të thotë vetëm në kuadër të xhamive, kurse jashtë kësaj hapësire nuk ka pasur fare qasje dhe se i tërë aktiviteti fetar ka qenë nën përcjellje dhe kontroll të plotë të sigurimit të brendshëm shtetëror, UDB-ës jugosllave.
   Përveç xhamive ekzistuese, në tërë hapësirën e ish-jugosllavisë kanë qenë aktive vetëm dy Medrese, ku është mundësuar shkollimi dhe aftësimi i kuadrove fetare në kohëzgjatje pesë vjeçare. Medreseja e Gazi Husrevbeutnë Sarajevë me mësim në gjuhën serbo-kroate-boshnjake, ku kanë frekuentuar talebet (nxënësit), kryesisht nga Bosnja, Sanxhaku, Mali i Zi dhe Medreseja Alauddin në Prishtinë, me mësim në gjuhën shqipe, ku kanë frekuentuar talebet (nxënësit) nga Kosova, Maqedonia, Presheva dhe aty-këtu nga Sanxhaku. Shumë më vonë, aty kah vitet e tetëdhjeta u hap edhe Medreseja e Isa beut në Kondovë të Shkupit. Gjendja fetare pas luftës ishte e rëndë, por e vështirë ishte edhe pozita e prijësve fetar, ngase siç e përshkruan H. Sherif Ahmeti, ku thoshte ishim të përbuzur dhe të izoluar nga jeta në përgjithësi prej anëtarëve të partisë komuniste, por edhe pse nënçmoheshim, shtypeshim, etiketoheshin me lloj-lloj propagande, megjithatë prijësit fetar i qëndruan besnik parimeve islame, duke mos e braktisur për asnjë veprim ose çmim këtë mision të shenjtë, ku shumë hoxhallarë u burgosën për shkak të ideologjive dhe ndjenjave patriotike. Hoxhallarët ishin njerëz që ruajtën vlerat fetare e kombëtare në forma të ndryshme. Gjatë vitit 1950, filloi shpërngulja e shqiptarëve në Turqi, ku rol të madh në parandalimin e këtij eksodi kishin prijësit fetar, ku një kontribut i veçantë i atribuohet edhe H. Sherif Ahmetit, i cili kur erdhi si Kryetar i Shoqatës së Ulemave (Dijetarëve) filloi me takime dhe vizita në teren, gjë që ndikuan në zgjimin e ndjenjës kombëtare.
   Siç tregon Haxhi Sherifi:
   Familjet që shpërnguleshin nga Prishtina për në Turqi i takoja në Fushë Kosovë duke e pritur trenin, sepse edhe unë udhëtoja me tren për në shtëpi e kur lajmërohej ardhja e trenit fillonin përqafimet e atyre që i përcillnin dhe të atyre që shkonin. Ndaheshin prindërit nga evladët dhe evladët nga prindërit, vëllai nga motra dhe motrat nga vëllezërit, etj. Duke qëndruar bukur larg prej tyre kam qajtur barazi me ta, duke u dëshpëruar thellë në shpirt, por duhej qëndruar i fortë e me shpresë për një ditë më të mirë.
   Fillet e arsimit shqip në Kosovë
   Shkollimi i shqiptarëve të Kosovës, në gjuhën amtare, ishte i ndaluar rreptësisht ose i persekutuar si në kohën e jugosllavisë monarkiste, ashtu edhe në atë të jugosllavisë socialiste e të okupimit serb, mirëpo në mesin e shqiptarëve gjithmonë u gjendën persona arsimdashës, të cilët organizuan  arsimin shqip në Kosovë. Me anë të mësimeve fetare kultivohej e mësohej gjuha shqipe. Që nga shekulli XV  “Prizreni ushtroi ndikim në zhvillimin e kulturës së shqiptarëve të islamizuar”, thoshte Tahir Berisha, në artikullin Emra në që nuk harrohen.
   Gjatë luftës së dytë botërore, shkolla shqipe në Kosovë, prapë filloi punën nën regjimin italian, bullgar dhe gjerman. Numri i nxënësve shqiptar u rrit shumë. Ata mësonin lëndët mësimore të ngjashme me ato ndërkombëtare, si: gjuhë shqipe, mësim jete, njohuri vendlindjeje, aritmetikë, histori, gjeografi, mësim natyror, vizatim, punëdore, këngë dhe gjimnastikë. Sistemi i arsimit organizohej dhe financohej nga shteti shqiptar. Arsimimi ishte i obligueshëm.
   Lidhur me gjendjen e arsimit, shkollat, si dhe mësimdhënësve gjatë viteve 1941-1945, Tahir Berisha në librinEmra që nuk harrohen, thekson se këto vite mund të llogariten si gurëthemel i arsimit shqip në Kosovë. Gjatë kësaj kohe themelohet rrjeti i shkollave fillore e të mesme që mundësoi njëkohësisht zhvillimin e shkollave të larta . Gjatë kësaj kohe ishin mbi dyqind mësues e arsimtar, kurse në vitin 1941/42 do të jenë edhe 74 të tjerë të ardhur në vitin 1945. Këta mësues e arsimtar ishin intelektual, humanista, patriota të vërtetë që kishin synim zhvillimin e shqiptarëve nga të gjitha trevat. Prej këtyre mësuesve kishte shumë hoxhollar, të cilët filluan punën arsimore.
   Berisha, poashtu, jep shifra të arsimit shqip edhe në disa qytete të Kosovës, duke bërë një vlerësim për mësimdhënësit e asaj kohe, ku ndër të tjera potencon: Falë punës së këtij personeli në zonën italiane të Kosovës, rrjeti i shkollave shqipe në Kosovë kishte atëherë 173 shkolla fillore, tri shkolla të mesme dhe disa gjimnaze të ulta. Në rrethin e Mitrovicës, në zonën gjermane të Kosovës, në vitin shkollor 1942/43 kanë punuar 40 shkolla shqipe, në rrethin e Podujevës, 16 shkolla në fshatra dhe një shkollë e përzier në Podujevë. Sipas të dhënave të botuara në gazetat Kombi dhe  Kosova, prej nga u nxorën këto të dhëna, shkolla shqipe kishte edhe në Vushtrri e në Pazar të ri. Në rrethin e Mitrovicës shkolloheshin edhe 200 nxënës në shkolla të mesme të “Shqipërisë së Madhe”. Literatura dhe i tërë financimi menaxhohej nga arka e shtetit të Mbretërisë Shqiptare.
    Kontributi i H. Sherif Ahmetit në periudhën 1944-1955
   Koha e hapjes së shkollave shqipe e gjeti Sherif Ahmetin si një intelektual, i cili ndër të parët iu përkushtua misionit të mësuesit. S’mund të ketë shqiptarë pa gjuhë shqipe, pa shkronja shqipe e pa shkolla në të cilat do të mësohet shqipja” , thoshte poeti ynë i pendës, (Naim  Frashëri)
   Intelektuali ynë, Ahmeti, u angazhua sistematikisht në hapjen e shkollave shqipe, sidomos në rrethinën e Lipjanit, fillimisht si mësues i gjuhës shqipe. Më 19 dhjetor 1944, mori vendimin nga prof. Zekrija Rexha, përgjegjës i arsimit për Kosovë, që të punojë si mësues në shkollë. Siç e përshkruante H. Sherifi, kjo nuk ishte aq e lehtë ngase unë njihesha si hoxhë, kurse mësimi në shkolla ishte laik, një kthesë e tillë konsiderohej prej disa individëve si pabesi ndaj parimeve islame, por shumica dërrmuese e popullit ishte e kënaqur për hir të arsimimit shqip dhe ushqente bindje se do të qëndronin të pathyeshëm ndaj parimeve fetare e kombëtare, thoshte Ahmeti në një intervistë në revistën Dituria Islame.
    Angazhimi i Haxhi Sherif Ahmetit në arsimin gjithëpërfshirës  të Kosovës
   Gjatë fundvitit 1944, lufta u ashpërsua dhe pas largimit të pushtuesit gjerman në disa pjesë të vendit filloi një lloj organizimi i një pushteti të “përbashkët” i popujve të Kosovës. Pushteti i përbashkët organizohej për tubimin sa më ta madh të masës së popullit, kurse inteligjenca shqiptare, gjegjësisht përgjegjësit e arsimit mundoheshin të hapnin sa më shumë shkolla në gjuhën amtare, në bazë të një marrëveshje, të cilën e kishin arritur partizanët për të drejtën e shkollimit në gjuhën amtare. Nevoja për mësues ishte tepër e madhe, ngase njerëz të shkolluar kishe shumë pak, andaj për të bërë të mundshëm përhapjen e mësimit në gjuhën amtare u angazhua në arsimin e përgjithshëm.
   Në atë kohë, personat, të cilët  kishin të përfunduar Medresenë nuk i bënin vërejtje as pushtetmbajtësit e as inteligjenca shqiptare, të parët kishin nevojë që të stabilizonin dhe organizonin jetën dhe pushtetin, kure të dytët dëshironin sa më parë të organizonin dhe të përhapnin arsimin e gjuhës amtare në tërë teritorin e Kosovës.
   Për H. Sherif Ahmetin dhe njerëzit e tjerë që ishin prijës fetar nuk ishte e lehtë të merreshin edhe me procesin arsimor, të bëheshin mësues, mirëpo këta hoxhallarë udhëhiqeshin nga parmimet fetare e kombëtare, se populli duhej të arsimohej në gjuhën e tij, si një e drejtë elementare dhe shumë esenciale. H. Sherif Ahmeti ndiente një ‘turp’ për lënien e shallit të hoxhës, duke u përzier emocinet, të cilat ndikuan në brendësinë psikologjike të tij, sepse duhej të zëvendësohej simbli fetar me atë kombëtar. Ai  vendosi të mbajë plisin e bardhë në kokë, të cilin nuk e hoqi edhe pse kishte të atillë që qeleshën e bardhë e përceptonin si shenjë negative.
   Në ditët e para si mësues, H. Sherif Ahmeti kishte vështirësi, pasiqë nuk e njihte pedagogjinë dhe metodiken e arsimit, miëpo këta hoxhallar dhe të gjithë mësimdhënësit e tjerë të asaj kohe i vizitonin kohë pas kohe njerëz të njohjes së këtyre shkencave shoqërore, si: Mehmet Gjevori e Shefqet Veliu.  Këta arritën të përvetësonin teknikat e mësimdhënies për nxënësit e asaj kohe. Sa herë që këta persona bënin vizita të hoxha i nderuar, ata e shtonin edhe më tepër vullnetin për punë, për më shumë angazhim, pasiqë nuk shihte ideologji fetare. P.sh Shefqet Veliu shkonte në vizita të shpeshta te H. Sherif Ahmeti dhe asnjëherë nuk i pengoi që t’ua falteNamazin në odën e tij, babait e vëllait.
   Në ditët e para të vitit1945, situata ishte pështjelluar, në këtë kohë mësuesit nuk kishin vetëm për detyrë të organizonin mësimin, por edhe duhej të angazhoheshin në aksione të tjera, spese ata tani po përjetonin padrejtësi të mëdha, andaj duhej bërë sakrifica të panumërta, duke u ballafaquar me çdo situatë dhe të ishin të gatshëm të përballeshin edhe me momente trishtuese. Një ditë dimri të vitit 1945, kur shkoi në shkollë, H. Sherif Ahmeti gjeti përpara shkollës një roje, i cili nuk e la te hynte brenda, edhe pse ky i sqaroi qe ishte mësues, mirëp ai e urdhëroi që kuriri i shkollës t’i lajmëronte nxënësit se sot nuk ka mësim dhe të mos i afroheshin as nga afër shkollës. Atë ditë, H. Sherifi pa tri kufoma, të cilat i kishin sjellë në shkollë, ato ishin kufoma kreshnikesiç i quante ai, ishin vrarë ndokund rrugës për në Prishtinë, askush nuk i njihte, por në bazë të rrethanave ata duhet të ishin thoshte H. Sherifi nga Drenica apo Rrafshi i Dukagjinit. Pasiqë nuk e lejuan të mbante mësim, ai u kthye në fshat, duke organizuar procesin mortor të të vrarëve.
   1. Sherif Ahmeti, si mësues, punoi deri në vitin 1956, së pari në fshatin Banullë, pastaj në Gadime dhe në Sllovi, të gjitha fshatra të komunës së Lipjanit. Kur ishte si mësimdhënës në fshatin Sllovi e angazhuan në organizimin e kurseve për vajzat në lëmin e shëndëtesisë . Sllovia njihej si vend i kulturave të mëdha fetare, andaj vajzat nuk pranonin t’i dërgonin në kurse, vetëm nëse ky organizim për mësim caktohej nga drejtoria. Dy herë në javë mbante kurse, ku frekuentonin gjithsejt 26 vajza në grup. Një histori të veçantë që e tregonte H. Sherif Ahmeti, e që i kishte ndodhur një ditë pas mësimit ishte, kur një vajzë e kishte pyetur për natën e madhe, e cila ishte po atë ditë, e që ishte ditë e enjte. H. Sherifi i kishte thënë: “për këtë iu tregon imami i xhamisë”, por vajza nuk kishte mbetur e kënaqur, duke e tronditur në shpirt H. Sherifin, përderisa nuk ishte në gjendje t’i përgjigjej dëshirës së saj.
   Mirëpo, Haxhi Sherifi vinte nga një familje me traditë e orientim të pastër fetar e kombëtar, si dhe kishte marrë mësime nga myderrizët më në zë të asaj kohe, që e kishin edukuar edhe në frymën e atdhedashurisë. Ai, si i ri e entuziast, shumë shpejt bie ndesh me orientimin e “pushtetit gjoja popullor” të komunistëve e ateistëve, komisarët e të cilëve filluan që të bëjnë presione nga më të ndryshmet, duke e quajtur si të papërshtatshëm për punë me nxënës dhe si një ish–ballist.
   H. Sherif Ahmeti me nxënësit e kl.së IV-të të shkollës fillore në Sllovi të Lipjanit 24.03.1954
   
    H. Sherif Ahmeti, veteran i arsimit në Kosovë
   Ndër veteranët e parë të arsimit shqip, në Kosovë, ishte H. Sherif Ahmeti, i cili i etur për dashurinë e vendit iu përkushtua marrjes së diturisë dhe shpërndarjen e saj tek gjeneratat e ardhshme. Ky fakt mbështetet edhe në procesverbalin e këshillit të arsimtarëve komunal të arsimit dhe kulturës të rrethit të Sitnicës dhe nga këshilli popullor i rrethit të Sitnicës, në mbledhjen e mbajtur me 22 shkurt 1954, ai tha: “Nxënësit të cilët nuk dinë shkrim-lexim, pavarësisht moshës së tyre duhet të regjistrohen në shkollë”. Në vazhdim të mbledhjes gjerë sa kishte pasur debate, ai ishte i vendosur në parimet e tij se: “Nuk mundë të lirohet nga shkollimi asnjë person deri në moshën njëzet vjeçare”.
    Gjatë jetës së tij ai kishte ndjekur kurse të ndryshme, si:
               Në vitin 1945 ndjek kursin pedagogjik në Prishtinë;
               Në vitin 1949 ndjek poashtu një kurs në Prizren;
               Kurse në Pejë në vitin 1950 diplomohet.
   Sipas dokumenteve që gjenden në arkivin e qytetit të Lipjanit, në vitin 1952 Sherif Ahmeti, ishte mësues i lëndës së gjuhës shqipe dhe matematikës. Në këtë kohë ai ishte edhe drejtor shkolle, kishte 12 orë punë javore, 22 ditë pune, 62 orë të plota. Si mësues të tjerë, bashkë me të ishin edhe Izet Ahmeti e Abdurrahman Arifi.
   Në vitin 1953 e gjejmë Sherif Ahmetin si mësues të tri lëndëve: gjuhë shqipe, matematikë dhe biologji.
   Në vitin 1954-1955, Sherif Ahmeti, ishte mësues i lëndës së gjuhës shqipe dhe matematikës. Në këtë kohë ishte edhe drejtor në shkollën e Sllovisë dhe njëherit mësues i ciklit fillor, për klasën e pestë dhe të gjashtë.
   Gjatë vitit 1955 ishte drejtor i shkollës në fshatin Gadime dhe Babush të komunës së Lipjanit. Në vitin 1956 H. Sherifi i kthehet misionit të imamit për të dhënë kontributin e tij në ngritjen e vetëdijësimit fetar.